Nie porównuj się

 Minimalizm to nie tylko redukcja dóbr materialnych, lecz przede wszystkim oczyszczenie swojego umysłu. Pisałam też wstępnie o tym, przy okazji robienia wirtualnych porządków oraz zadając pytanie: Jak żyjesz? Realnie czy wirtualnie? Chciałabym dzisiaj bardziej skupić się na aspekcie nieulegania pokusie i niekupowania zbędnych przedmiotów takich, jak nowe ubrania, sprzęty elektroniczne, tylko dlatego, że inni je mają i zwyczajnie wypada je mieć. Są to dobra materialne, które świadczą o naszym statusie społecznym, akceptacji, a także o przynależności do jakiejś grupy.

Minimalista w mniejszym lub większym stopniu, jest osobą świadomą swoich celów życiowych, wad, zalet oraz słabości. W drodze do szczęścia (przede wszystkim psychicznego) oraz w zgodzie samej ze sobą, pomaga mi jedna z zasad:

Nie porównuj się!

To w jaki sposób postrzegamy siebie i określamy swoje potrzeby, zleży przede wszystkim od tego jaką jesteśmy osobą. Osoba bardziej zakompleksiona będzie chciała za wszelką cenę wkupić się w łaski danej grupy, dopasowując się do niej, wbrew sobie i swoim przekonaniom. Zachowanie takie w głównej mierze ma nam pomóc zatuszować swoje niedoskonałości, ukryć kompleksy, zamaskować inność. Owe wkupienie w łaski może doprowadzić do tego, że zaczniemy porównywać się do innych, by nie odstawać od dziwnych norm społecznych, które sami sobie narzucamy.

Od najmłodszych lat zawsze stawiałam sobie za wzór określoną osobę, jako ideał do naśladowania. Nie ma nic w tym złego, jeśli ma być to forma inspiracji. Gorzej, gdy staramy się upodobnić do danej osoby, zatracając w tym siebie. Dale Carnegie w swojej książce "Jak przestać się martwić i zacząć żyć", jaką jedną z kluczowych zasad, podaje, by przestać porównywać się do innych. W rzeczywistości do niczego dobrego to nie prowadzi. 

Kto z nas nie zna opowiadań na temat sąsiedzkiej zazdrości, która dotyczy posiadania: lepszego samochodu, większego domu. Porównanie się do rówieśników w szkole, kolegów w pracy, może doprowadzać do tworzenia się w nas kompleksów i wzmaga w nas chęć dorównania innym, a nawet rywalizowania. Jeśli współpracownicy danego działu od lat jeżdżą na spływy kajakowe, to dlaczego Ty masz im dorównywać i jeździć z nimi, skoro nie lubisz wody i nie lubisz pływać? W jednej z firm, w której pracowałam, wyznacznikiem "wyższości" było spoufalanie się z zarządem i branie udziału w różnych wypadach. Na takie wyjazdy nie mógł sobie pozwolić byle pracownik, ale ktoś, kto nie tylko był cenionym pracownikiem, ale zjednał sobie sympatię członków zarządu. Tworzyli oni taką elitarną grupę dobrych znajomych, którzy i wspólnie pracowali, i spędzali czas towarzysko poza pracą. Tak się złożyło, że znalazłam się w gronie tych nielicznych osób, którym zaproponowano wypad na wspomniane wyżej kajaki. Jakie było zdziwienie wszystkich wokół, gdy zaproszenie to spotkało się z moją odmową. Jak już wspomniałam, nie lubię wody i nie umiem też pływać. Taki spływ budziłby we mnie bardziej lęk, niż uczucie radości. Dlaczego więc mam wydawać swoje pieniądze na coś, co nie sprawia mi przyjemności?

Dlaczego w końcu mam kupić sukienkę z bufiastymi rękawami i szerokim dołem, tylko dlatego, że jest to najmodniejszy fason tego sezonu i wszyscy ją noszą? 

Źródło: Pinterest

Czy nie zdrowiej będzie spełniać swoje potrzeby zgodnie z samym sobą, nie marnując przy tym pieniędzy na zachcianki innych?

Mój tata bardzo długo nie potrafił zaakceptować tego, że kiedyś świadomie zrezygnowałam z posiadania telewizji. Początkowo uznał, że jest to wynik mojego skąpstwa (nawet nie oszczędności!), narzucając mi odgórnie stworzenie domu takiego, z jakiego wyszłam: a więc z telewizją i pełnym pakietem kanałów telewizyjnych. Często słyszałam: nikt tak nie żyje, jak ty! Tylko nie brał tego pod uwagę, że jest to mój świadomy wybór i ja nie chcę żyć jak inni.

Nie porównuję się do innych, dlatego nie zmieniam co sezon telefonu, nie marzę o wielkim domu (który jest rzekomo wyznacznikiem statusu społecznego), nie zaciągam kredytów, by dorównać sztucznie wykreowanym normom społecznym. 

Kiedyś usłyszałam od koleżanki z pracy takie stwierdzenie (w kontekście zakupu mieszkania): "w dzisiejszych czasach aż głupio nie mieć kredytu." 

Serio? Głupio moim skromnym zdaniem jest zaciągać kredyty tylko po to, by spełniać zachcianki innych, robiąc coś niezgodnego z własnym przekonaniem. Głupio jest dać się wciągnąć w wielką machinę konsumpcjonizmu i kupować tylko po to, by mieć. Głupio jest też pozwalać sobą manipulować marketingowcom, reklamodawcom, influecer'om (wiem, wiem strzelam sobie teraz w kolano!) i kupować coś, co nawet nie jest nam potrzebne. A to wszystko tylko dlatego, bo "jest to hit sezonu", "jesteś tego warta" i zwyczajnie musisz to mieć! Poza tym często kupujemy też oczami i jeśli widzimy coś u kogoś, to sami pragniemy daną rzecz posiadać. 

Dlatego też tak ważne jest to, by się nie porównywać i wytrwać w swoim minimalizmie, nawet jeśli ktoś ma odmienne zdanie w tej kwestii.