Jak żyjesz? Realnie czy wirtualnie?

Minimalizm to nie tylko mniej przedmiotów w mieszkaniu, ale również ograniczona ilość informacji, która do nas napływa z różnych stron, zwłaszcza z Internetu.

Przez pięć lat nie miałam w swoim domu telewizora - był to czas, w którym nie było jeszcze Netflix'a, a filmy czy wiadomości codzienne, były dostępne bez ograniczeń i limitów.

Jakoś nie odczuwałam jego braku, ponieważ w świecie wirtualnym dawkowałam sobie taką ilość informacji, jaką chciałam. A jestem z tych osób, które lubią wiedzieć co się dzieje w świecie i chętnie oglądałam codzienne dzienniki z bieżącymi informacjami. Inaczej brak telewizora znosili moi rodzice, którzy wpadając do mnie w odwiedziny, już po dwóch godzinach zbierali się do siebie, do domu - nieprzyzwyczajeni do panującej ciszy.

Czy był to dla mnie czas uboższy w jakieś doznania? Nie sądzę. Przede wszystkim, nie byłam niewolnikiem telewizji, a zwłaszcza seriali, które nadawane są o określonej godzinie (tutaj przypomina mi się moja koleżanka, która rezygnowała z wielu rzeczy lub też zrywała się wcześniej ze wspólnych wyjść, by zdążyć do domu na emisję swoich ulubionych programów czy seriali). Wtedy w głowie mi się to nie mieściło, zresztą nie mieści do teraz. Jak można dać się tak zniewolić przez ogłupiającą telewizję?

Ale chwila, chwila - Internet wcale nie jest lepszy! Nie raz łapałam się na tym, że potrafiłam niemalże zasypiać z telefonem w ręku, lub kłaść się do łóżka z laptopem. Zgubny bywał facebook, a w obecnych czasach youtube. W końcu powiedziałam dość i zaczęłam wprowadzać stopniowe zmiany.

Dwa lata temu wprowadziliśmy się do nowego mieszkania, z wykupionym przez właścicieli abonamentem telewizyjnym i mini kablówką. A, że akurat zamarzył nam się nowy monitor do komputera stacjonarnego, to ten wcześniejszy (z funkcją oglądania telewizji - nie wiem jak to się fachowo nazywa - wybaczcie :)), powędrował na szafkę przeznaczoną właśnie pod telewizor. Skoro mamy dostęp za darmo, to grzechem byłoby nie skorzystać, prawda? Chociaż na próbę.

Pierwszy raz telewizor został włączony, w czasie trwania mistrzostw w piłce nożnej (i to bardziej przeze mnie, bo jestem ogromną fanką piłki nożnej i w ogóle sportu), ale zaraz później został wyłączony i zapomniany. Tak było przez pierwszy rok naszego mieszkania w nowym miejscu.

W kolejnym roku, szukając równowagi psychicznej i rezygnując z nadmiernego otaczania się światem wirtualnym, zaczęłam wprowadzać małe zmiany. Mnie najbardziej odpręża wspomnienie domu rodzinnego. W domu rodzinnym zawsze wspólnie oglądało się telewizję: bieżące dzienniki, rozgrywki sportowe czy ciekawe filmy. Zauważyłam też, że w czasie, gdy mój M. wyjeżdżał w delegację, to ja często właśnie wieczorami siedziałam przed telewizorem godzinę czy dwie. Ciężko znosiłam samotność i naszą rozłąkę, dlatego ta telewizja była dla mnie taką namiastką domu rodzinnego i odprężenia. Z telewizją po części zostało tak do dzisiaj. Mój M. wie, że przez dwie godziny wczesnym wieczorem, mam czas dla siebie i oglądam bieżące programy. Nie codziennie. Daję sobie czasami taki detoks od złych wiadomości, by nie zwariować i na przykład słucham wtedy muzyki - nie z Internetu, ale z radia - bo tak też przecież można.

Ostatnio czytałam o uzależnieniu dzieci od Internetu. Niepokojącym sygnałem dla takich rodziców było to, że ich dziecko chętnie ogląda bajki tylko na tablecie czy laptopie. Często wprowadzają tradycyjne metody oglądania i słuchania czegokolwiek - kupując telewizor, wyjmując zapomniane radio. Dawkując przy tym ilość godzin, zarówno spędzanych przed telewizorem, jak i przy komputerze. Dzieje się tak w sytuacji, w której dziecko jest już mocno uzależnione od świata wirtualnego, a rodzice chwytają się przysłowiowej ostatniej deski ratunku. Myślę, że doszli do takiego momentu, w którym powiedzieli dość. 

I ja również powiedziałam dość. Dość oglądania telewizji przy jednoczesnym przeglądaniu facebook'a w telefonie. Dość przesiadywania wieczorami w Internecie. A przede wszystkim dość robienia dziesięciu rzeczy jednocześnie. Ok, wielozadaniowość jest dobra, ale nie przez dwadzieścia cztery godziny na dobę. 

Obecnie przestałam żyć w pośpiechu, w świecie podporządkowanym mass mediom. Odnalazłam równowagę. Już nie spieszę się do domu po pracy, ale idę. Mam czas na to by codziennie przejść chociaż część trasy z pracy do domu, pieszo. Mam czas na to, by wieczorem poćwiczyć, zrelaksować się i poleżeć w ciszy - bez telefonu w dłoni. Oboje z M., mamy swoje godziny na wspólne oglądanie seriali oraz godziny, które spędzamy osobno, poświęcając się swoim pasjom. A co najważniejsze mam czas, by doceniać otaczającą przyrodę i piękno świata. Nie wirtualnie, ale realnie, korzystając z możliwości wyjścia na spacer czy słuchając śpiewu ptaków, w ciszy na balkonie.

Ponownie odkryłam możliwość spędzania czasu bez przesiadywania nadmiernie w Internecie, tak zwyczajnie, po prostu bez telefonu, Internetu i telewizji.

A Wy, żyjecie bardziej realnie czy wirtualnie?